έτσι ήρθε στον κόσμο η μικρή Μαριάμ, η Παναγία μας, της οποίας την Γέννηση τιμούμε στις 8 Σεπτεμβρίου

ένα απόσπασμα από την διήγηση: 

Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά)

από την συνομιλία της γιαγιάς με τα εγγονάκια της:

“στο κέντρο της εικόνας βλέπουμε την Παναγία μας σε μικρή ηλικία και , δεξιά και αριστερά της τους γονείς της: τους αγίου Ιωακείμ και Άννα που την κρατούν με στοργή από το χεράκι.

Βλέπεις που η Παναγία μας «στέκεται» πάνω σε ένα μικρό κορμό, σαν βλαστό λουλουδιού;… σαν ένα λουλούδι, σαν «άνθος από την ρίζα του Ιεσσαί», του Προπάτορα, βλάστησε η μικρή Μαριάμ, που έμελλε να γίνει η Μητέρα του Θεού.

-Αχ, τι όμορφα! Σαν λουλουδάκι γεννήθηκε η Παναγία μας! λέει η Αννούλα. Και πόσο θα την αγαπούσαν και θα την φρόνιζαν οι γονείς της!

-Και ξέρεις πόσα χρόνια περίμεναν παιδάκι αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι;… Σαράντα ολόκληρα χρόνια!

Και θα ξεκινήσουμε με τους γονείς της Παναγίας μας. Ξέρει κάποιο παιδάκι ποιοι ήταν;

–Ο Ιωακείμ και η Άννα!, απάντησε αμέσως η μεγαλύτερη εγγονούλα, η Μαρία.

-Μπράβο , κοριτσάκι μου!

***

Οι δυο αυτοί ευλογημένοι άνθρωπο καταγόταν από την γενιά του βασιλιά Δαβίδ, είχαν βασιλική καταγωγή.

Ο τριαντάχρονος Ιωακείμ παντρεύτηκε την εικοσάχρονη Άννα και το νιόπαντρο ζευγάρι εγκαταστάθηκε στα Ιεροσόλυμα. Όπως κάθε νέο ζευγάρι, περίμεναν και εκείνοι με γλυκιά προσμονή την γέννηση ενός παιδιού, που θα συμπλήρωνε την ευτυχία τους.

Όμως το παιδάκι αυτό αργούσε να έρθει… παρ΄ ότι με λαχτάρα το περίμεναν!

Εκείνη την εποχή θεωρούνταν «όνειδος» (ντροπή) η ατεκνία… και οι άτεκνοι περιφρονούνταν παντού… ο κόσμος θεωρούσε ότι ο Θεός δεν ευλογεί κάποιους ανθρώπους με την γέννηση παιδιών, και τους απέφευγαν σαν να μην είχαν την χάρη του Θεού. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, μόνο ο Θεός γνωρίζει την αξία του κάθε ανθρώπου και δεν πρέπει να τον κρίνουμε καθόλου από κάποια γεγονότα που βλέπουμε…

Τα χρόνια περνούσαν… πέρασαν δέκα, είκοσι χρόνια και το γέλιο και η φωνή ενός μωρού δεν είχε ακουστεί ακόμα στο σπιτικό τους… Προσεύχονταν οι ευλογημένοι άνθρωποι, ο Ιωακείμ και η Άννα με ταπείνωση και με πολλή πίστη στο Θεό και ζητούσαν αυτό που επιθυμούσαν… δεν απελπίζονταν, παρ΄ όλο που τα χρόνια περνούσαν …και να που πέρασαν σαράντα χρόνια με την προσμονή!

-Σαράντα χρόνια και ακόμα περίμεναν;… πόση πίστη είχαν αυτοί οι άνθρωποι; Θαύμασε η Μαρία.

-Ναι, κορίτσι μου. Σαράντα χρόνια! Η πίστη τους στάθηκε πιο δυνατή απ΄το χρόνο και η ελπίδα στο Θεό δεν έσβησε… Ας τους χάριζε Εκείνος ένα παιδάκι, να το σφίξουν στην αγκαλιά τους, να γεμίσει το σπιτικό τους με την γλυκιά παρουσία ενός μωρού… και εκείνοι θα Του το αφιέρωναν πάλι σε Εκείνον…

Τα χρόνια πέρασαν…  τα μαλλιά τους άσπρισαν,  Άννα έγινε ήδη εξήντα ετών και ο Ιωακείμ εβδομήντα …και ακόμα περίμεναν…

***

-Πώς γίνεται μια γιαγιά σε τέτοια ηλικία να γεννήσει μωράκι; Ρώτησε απορημένος ο Γιώργος. Εγώ δεν ξέρω καμιά γιαγιά να έχει γεννήσει, οι γιαγιάδες μόνο φροντίζουν τα εγγονάκια τους, δεν τα γεννούν οι ίδιες…

-Να, Γιώργο μου, αυτό είναι το «φυσικό». Όμως εκείνοι οι άνθρωποι, με την απέραντη πίστη και υπομονή, περίμεναν ακόμα το θαύμα… ξέρανε ότι ο Θεός μπορεί να νικήσει τους νόμους της φύσης και να του χαρίσει ένα παιδάκι, ακόμα και στα βαθειά γεράματα… γιατί Εκείνος είναι ο Δημιουργός και Εκείνος χαρίζει την ζωή …

Κάποτε συνέβη ένα γεγονός που πολύ τους λύπησε: στην εορτή της Σκηνοπηγίας, ο Ιωακείμ πήγε να προσφέρει πλούσια δώρα στον Ναό του Σολομώντα και περίμενε πρώτους στην σειρά των προσκυνητών. Ο Αρχιερέας όμως του είπε: «Εσύ πρέπει να έρθεις μετά απ΄ όλους, τελευταίος στην σειρά, γιατί εσύ δεν έκανες παιδιά».

Γύρισε, ακόμα πιο πονεμένος, ο Ιωακείμ στο σπίτι του και είπε στην καλή σύζυγό του, την Άννα:

«Βαρύς ο πόνος της ατεκνίας… Πρέπει να επιμείνουμε στην προσευχή και στη νηστεία, μήπως μας εισακούσει ο Θεός. Εσύ θα μείνεις εδώ στο σπίτι και θα κάνεις τον αγώνα σου. Και εγώ θα ανέβω στο βουνό και εκεί θα αγωνιστώ… Και αν ο Κύριος μας χαρίσει ένα παιδάκι, δικό Του θα είναι και πάλι σε Εκείνον θα το προσφέρουμε!»

Αναχώρησε ο Ιωακείμ για το βουνό… και η Άννα προσευχόταν και έλεγε:

«Κύριε! Και η γη γεννάει καρπούς! Και τα πουλάκια και τα θηρία ακόμα, γεννούν… Εγώ με τι μοιάζω και δεν έχω αποκτήσει ακόμα ένα παιδάκι;…»

Το Θαύμα

Πέρασαν σαράντα μέρες έντονης νηστείας και προσευχής, πολλών γονυκλισιών, έντονου αγώνα…

Και ο αγαθότατος Θεός, βλέποντας βλέποντας από τον ουρανό τα γεροντάκια αυτά να έχουν: αγαθότητα μικρού παιδιού, πίστη ακλόνητη, προσευχή με κόπο και πόνο… συγκινήθηκε. Και άκουσε το υπέρλογο αίτημά τους! Έστειλε αγγέλους να τους αναγγείλουν το χαρμόσυνο γεγονός. Ένας άγγελος επισκέφτηκε στο βουνό τον Ιωακείμ και του είπε:

«Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου. Γύρνα στο σπίτι σου, κοντά στην καλή γυναίκα σου, την Άνννα».

Άλλος άγγελος πέταξε μέχρι το σπίτι τους και μήνυσε στην Άννα:

«Χαίρε! Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου. Και θα γεννήσεις παιδί που θα δοξασθεί σε όλη τη γη. Σε λίγο θα έρθει ο άνδρας σου, ο Ιωακείμ».

Ο Ιωακείμ «έβγαλε φτερά» και έτρεξε στο σπίτι του. Η Άννα τον περίμενε ήδη με πολλή χαρά και συγκίνηση στην πόρτα… έπεσε στην αγκαλιά του…» Ο Θεός μας ευλόγησε» του είπε.» Δόξα Σοι ο Θεός!»… Και στην κοιλιά της Άννας έγινε η  «σύλληψη « του βρέφους. Η Άννα, μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας, ήταν έγκυος! Τι χαρά, τι αγαλλίαση!

-Φαντάζομαι πόσο θα χάρηκαν! Φώναξε ενθουσιασμένη η Αννούλα. Όπως χαρήκαμε και εμείς όταν μάθαμε πως η μαμά θα γεννήσει και άλλο μωρό!

Όλοι χαμογέλασαν με την απλοϊκή σκέψη της της Άννας, που είναι και η μικρότερη ανάμεσα στα αδελφάκια.

-Ναι, Αννούλα μου, χάρηκαν πάρα πολύ! Και έφυγε όλος ο πόνος και ο καημός των σαράντα χρόνων της ατεκνίας τους…”

Αλεξία momyof6

(ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ)

***

έτσι ήρθε στον κόσμο η μικρή Μαριάμ, η Παναγία μας, της οποίας την Γέννηση τιμούμε στις 8 Σεπτεμβρίου